Ο βαμβακοπαραγωγός να εμπορευτεί την ίνα μόνος του!

Παρακολουθώ όλο το τελευταίο διάστημα ένα καταιγισμό άρθρων, δηλώσεων, απόψεων, συνεντεύξεων διαφόρων παραγόντων της αγοράς όπως αγροτών, Γεωπόνων, πολιτικών, αγροτοσυνδικαλιστών σχετικά με το μέλλον της ελληνικής βαμβακοκαλλιέργειας και της επιτακτικής ανάγκης διατήρησής της.
Είναι γεγονός ότι η εφαρμογή της νέας Κ.Α.Π. αλλάζει τα δεδομένα και δημιουργεί ανασφάλειες στην αγορά μια και οι επιδοτήσεις όσον αφορά το βαμβάκι μειώνονται σταδιακά μέχρι το 2013.
Πέρα όμως από το γεγονός αυτό δημιουργούνται και κάποιες προϋποθέσεις που οδηγούν κατά την γνώμη μου σε ένα πιο συνετό εμπόριο του βάμβακος που μακροπρόθεσμα θα αποβεί προς όφελος της όλης παραγωγικής αλυσίδας αρκεί να δράσουμε όλοι μας όπως απαιτούν οι νέες συνθήκες.
Ας πάρουμε όμως τα δεδομένα από την αρχή και ας δούμε πως διαμορφώνεται η νέα κατάσταση όσον αφορά το μέλλον της αγοράς του βάμβακος και τις νέες προκλήσεις που έχουμε να αντιμετωπίσουμε.
Το σίγουρο είναι ότι οδηγούμαστε σε μια βαθμιαία Φιλελευθεροποίηση της αγοράς του προϊόντος. Αυτό συνεπάγεται από τα εξής γεγονότα:

1. της βαθμιαίας μείωσης των επιδοτήσεων της καλλιέργειας.

2. την ανεξαρτητοποίηση της επιδότησης από το ύψος της παραγωγής (στην ουσία μιλάμε πλέον για στρεμματική επιδότηση).

3. την μείωση των δασμών εισαγωγής βαμβακιού στην Ευρωπαϊκή Ένωση από τις χώρες της Υποσαχάριας Ζώνης.

Επιπρόσθετα έχουμε να αντιμετωπίσουμε την αύξηση της στρεμματικής παραγωγής και ταυτόχρονα την μείωση του κόστους παραγωγής ανά στρέμμα που επέφερε (καλώς ή κακώς – και είναι ένα θέμα προς συζήτηση) η χρήση της βιοτεχνολογίας σε όλον τον κόσμο, καθώς επίσης και τον έντονο ανταγωνισμό από την πλαστική ίνα.

Βλέπουμε λοιπόν ότι οι εξελίξεις τρέχουν, ο διεθνής ανταγωνισμός εντείνεται και κανένας δεν αναφέρεται στην ουσία δηλαδή στο πως μπορούμε να τονώσουμε την ανταγωνιστικότητα του προϊόντος με αποτέλεσμα να το εμπορευτούμε με καλύτερους όρους που είναι και το κλειδί για να απολαμβάνουν καλύτερες τιμές οι παραγωγοί.

Πως όμως μπορούμε όμως ν΄ αυξήσουμε την ανταγωνιστικότητα του παραγόμενου προϊόντος;

Αυτό μπορεί να επιτευχθεί με:

1. τη διερεύνηση και τον εντοπισμό των νέων τάσεων της αγοράς,

2. τη λήψη και την εκτίμηση των μηνυμάτων της αγοράς για ζήτηση επώνυμου-ποιοτικού βαμβακιού,

3. τη διαφοροποίηση του τελικού προϊόντος από άλλα ανταγωνιστικά προϊόντα,

4. τη χάραξη και εκτέλεση στρατηγικών διάθεσης και προώθησης,

5. την ικανοποίηση της παγκόσμιας αγοράς στον μέγιστο βαθμό.

1. Γιατί σε ολóκληρο τον κόσμο οι παραγωγοί εμπορεύονται το τελικό προϊόν δηλαδή την ίνα και στην χώρα μας κανένας δεν αναφέρεται στο γεγονός ότι με την νέα Κ.Α.Π. είναι άσκοπο ο παραγωγός από τη νέα χρονιά να εμπορεύεται το σύσπορο βαμβάκι;

2. Μήπως δεν είναι γνωστό ότι υπάρχουν ποικιλίες που η απόδοσή τους σε ίνα είναι 32 % και 34% ενώ άλλες ποικιλίες αποδίδουν σε ίνα από 36 % έως και 40 % άρα περισσότερο εμπορεύσιμο προϊόν για αυτόν που πουλάει το εκκοκκισμένο βαμβάκι του παραγωγού;

3. Γιατί ο παραγωγός να μην πληρωθεί τη νέα χρονιά με βάση την ποσότητα της ίνας που παράγει όπως γίνεται σε όλες τις (αναπτυγμένες ή και τριτοκοσμικές) χώρες του κόσμου; Μεγαλύτερη απόδοση σε ίνα σημαίνει περισσότερο εμπορεύσιμο προϊόν άρα μεγαλύτερο εισόδημα για τον παραγωγό.

4. Γιατί ενώ οι έμποροι βαμβακιού αγοράζουν το βαμβάκι με βάση την ποιότητα του εκκοκκισμένου (διαφοροποίηση τιμών πώλησης) οι παραγωγοί δεν αμείβονται με βάση την ποιότητα του προϊόντος που οι ίδιοι παράγουν; Μήπως δεν είναι γνωστό ότι, αναλόγως την διαβάθμιση ποιότητας του κυτίου και του χρώματος της ίνας, η αγορά πληρώνει μέχρι και 2-3 c$/lb (που αναλογικά είναι 10–18 δρχ ανά κιλό ίνας) παραπάνω; Που είναι το κέρδος του παραγωγού από την επιλογή της καλής ποικιλίας; Που είναι λοιπόν η έξτρα αμοιβή του παραγωγού σε σχέση με την υπεραξία του προϊόντος που παράγει;

5. Γιατί ενώ σε όλες τις χώρες του κόσμου ο παραγωγός έχει τη δυνατότητα αν θέλει να εμπορευτεί μόνος του το τελικό προϊόν, στη χώρα μας δεν δίνεται η δυνατότητα να γίνει αυτό μέσω μιας διεπαγγελματικής ένωσης;

Αντί λοιπόν να δίνουμε στον παραγωγό, έστω και την ύστατη στιγμή, αυτό που δικαιούται δηλαδή το διαφορετικό κέρδος σε σχέση με το τελικό παραγόμενο προϊόν, επιστρέφοντάς του την υπεραξία της απόδοσης και της ποιότητας της ίνας που ο ίδιος παράγει, εμείς τον οδηγούμε σε παραπλάνηση χειραγωγώντας τον μη τυχόν και ζητήσει το αυτονόητο: Να εμπορευτεί την ίνα μόνος του, όπως συμβαίνει σε όλες τις χώρες του κόσμου που παράγουν βαμβάκι!

«βαμβακερός»